Eerbetoon aan alle oma’s en opa’s.

Elke ochtend zoeken mijn ogen haar weer als ik langs het bejaardenhuis loop…Een oude dame met grijs opgestoken haren, altijd op dezelfde plek, voor het raam, zwaaiend vanuit haar grote stoel. Ik zwaai dan vriendelijk terug en krijg een grote glimlach. ​

Oma met Slivovitsj

Ze doet mij denken aan mijn lieve oma. Een lieve, grappige en sociale oma. Altijd druk op haar boerderij; druk met haar beesten, het bewerken van haar land, druk met visite en gezelligheid. Voordat de burgeroorlog in Bosnië begon waren wij daar elk jaar. Vier weken lang, in de grote vakantie, op de boerderij van mijn oma. Wat was dat elke zomer weer een avontuur! Een grote boerderij met paarden, koeien, geiten en kippen.
Als ik mijn ogen sluit ruik ik nog de Turkse koffie en de slivovitsj (pruimen jenever). Ik hoor mijn oma dan praten en lachen met op de achtergrond de geluiden van de dieren. Wat mis ik haar. 

​Wanneer er tijdens een meditatie gevraagd wordt om naar een fijne plek te gaan, ga ik altijd naar deze plek; de boerderij van mijn oma. Het is een rustgevende plek met mooie herinneringen van een bijzondere familietijd. Aan het eind van de burgeroorlog in 1995 moest mijn oma vluchten naar de grote stad.
Zij heeft haar boerderij, haar beesten, alles wat zij liefhad achter moeten laten. Zij is gevlucht naar familie in Servië, waar zij tot haar dood woonde in een klein flatje in de stad. Ondanks het gemis van haar dieren en boerderij trok zij ook hier de gezelligheid naar zich toe. De huiskamer in deze kleine flat zat altijd vol met mensen. En ook hier ontbrak het nooit aan en de geur van de Turkse koffie en de slivovitsj. 
​
In voormalig Joegoslavië is het gebruikelijk dat de oma’s en opa’s in het ouderlijk huis blijven wonen en dat familie voor hun zorgt. Zij zorgen voor jou als je klein bent en jij zorgt voor hun als ze ouder worden. Ook bij mijn Molukse vriend kennen ze deze gewoonte. Hij is grotendeels opgevoed door zijn oma Rie. Met veel liefde en respect vertelt hij altijd mooie verhalen over zijn lieve oma en opa. Ik begrijp dat de tijden zijn veranderd en dat het hier in Nederland anders gaat. Maar wanneer ik langs een van de weinige bejaardenhuizen loop, of hoor tijdens mijn stoelyoga lessen dat er zoveel opa’s en oma’s (dag in dag uit) alleen zitten en alleen zijn, dan moeten sommige (klein)kinderen zich echt schamen. Ik zou er namelijk alles voor over hebben om nog 1 moment te hebben nog, 1 moment met mijn lieve oma. 
​
Een half jaar geleden besloot ik mijn liefde voor de yoga te delen met ouderen. Ik geef samen met een andere yogadocent stoelyoga aan ouderen 65plus.  De oudste dame is 93. Na afloop van de yoga drinken we altijd een kopje thee met z’n allen. Hier hoor en zie ik dan hoe belangrijk verbinding is. Verbinding met familie, verbinding met elkaar, verbinding door de yoga.
​De dames doen mij ook hier weer herinneren aan mijn oma.
Ik ruik dan wel geen sterke Turkse koffie of slivovitsj maar ik voel de gezelligheid. De gezelligheid die ik kende bij mijn oma. 

Pokoj dusi njenoj 

---

Oma en papa werken op het land.

Zorg voor elkaar en zoek die verbinding. Fijne kerstdagen!